Ik heb nu 4 dagen stage gelopen op de Lepelaar in 't Rijpje (Sint Maarten). Elke dag heb ik nog met tomaten in de kas te maken gehad, maar afgelopen donderdag kon ik mee het land op! Geweldig natuurlijk! Eerst mee op de trekker naar het land net buiten Tuitjenhorn waar de winterwortelen geteeld zijn.
De Lepelaar weergeven op een grotere kaart
De zon scheen weliswaar, maar dat maakte de zware klei er niet droger op. Volgens bedrijfsleider Joris is dit stuk land geen wortelland. Twee mannen van het loonwerkersbedrijf met twee grote machines waren aan het werk. Tadek, werknemer op de Lepelaar, stond achterop de machine om de wortelen te begeleiden in de stalen kist. Sieuwe, Joris en ik liepen achter het gevaarte aan om de wortelen die bleven steken alsnog in de kisten te gooien.
Winterworteloogst from de dakboerin on Vimeo.
En dat was een leuk, maar hels karwei. Mijn collega was even vergeten te zeggen dat ik beter mijn laarzen aan had kunnen doen. Nu strompelde ik achter de trekker aan met klompen die steeds meer klei aantrokken. Het was een soort dansen achter de wortelen aan. En handschoenen waren ook heel handig geweest (wel op maat, anders glijden ze weer uit). Nu greep ik steeds naar de oranje joekels, had goede grip, maar stuitten ook weleens op het oppervlak waardoor de velletjes zich onder mijn nagels gingen ophopen. Aan het einde van de dag had ik mooi zere vingertoppen. En natuurlijk superzwart van de zware klei. Stond leuk bij mijn jurk in het concertgebouw in Amsterdam 's avonds ;-).
Had ik net weer een beetje de klei van mijn klompen geschopt, besloten Joris en de loonwerkers dat het echt niet ging. De machine liep steeds vast door de hompen klei. Soms mistte hij zoveel wortelen dat er geen rapen met drie man tegenaan hielp. De grond was te nat. Ze besloten naar een ander stuk land te gaan waar de grond iets minder nat was. Toen moest alles natuurlijk van het land af. De trekker en de andere machine die steeds de lege en volle kratten afvoerden reden naar het einde van het land, maar bleven even staan.
Ik moest van het land af, maar dat kon alleen dwars door de klei. Ik zag hem al aankomen. Erover heen springen lukt niet, dus ik stapte dwars in een spoor met kniediepe klei. En, oja, ik had klompen aan. Hàd, want ik verloor er 1 in de klei. Vastgezogen op 50 cm diep! Met mijn arm trok ik het ding er weer uit. Onherkenbaar. Ik moest er grinniken, terwijl de mannen om mij heen deden alsof ze het niet zagen. Met mijn sok stond ik natuurlijk ook nog in de klei. Ik peuterde zover het kon de modder eruit en wrong mijn voet in de klomp. Wat was ik toch een ontzettende beginner! Tot aan de knie in de modder, een klomp vol prut en armen tot de ellebogen zwart. Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten